Chat 17

[MONTOYA]

Trtmrt
Pa srbija se žrtvuje zarad čiste evrope...
Pa sad ti odgovori koga oni podržavaju ...
Borce za slobodu ili eu dahije na čelu sa prćavim

 

[trtmrt]

@MONTOYA
odgovori mi na pitanje:
ko ce pomoci uhapsenim aktivistima?
1. pravedni anti globohomo putin
2. licimuri, pederi i j*jare iz EU?

 

[MONTOYA]

Niko...
Samo narod ako je pametan da se digne i brani svoje

 

[trtmrt]

Svi aktivisti "Ne damo Jadar" pušteni da se brane sa slobode

Svi privedeni aktivisti udruženja "Ne damo Jadar" pušteni su da se brane u redovnom postupku, nakon hapšenja posle blokade pruge Loznica-Zvornik, preneo je portal "Prvi prvi na skali".

www.021.rs

 

[coci064]

Da baš to. Španac nije pucao u okupatora već je uradio nešto daleko bolje,pucao je u SLUGE okupatora jer okupator dođe i ode a SLUGE ostaju. Jedan od ta dva žandara je umesto da brani narod od ustaša pobegao da zavodi red u Srbiji- da ne izvlačim neke paralele sa današnjim vremenom.

U ta teska vremena na samom pocetku rata niko nije znao ko su ustase, ko cetnici, a ko ce tek postati partizani. Taj spanac je kao kriminalac ubio dva coveka koji su bili na duznosti u Srbiji.

 

[trtmrt]

U ta teska vremena na samom pocetku rata niko nije znao ko su ustase, ko cetnici, a ko ce tek postati partizani. Taj spanac je kao kriminalac ubio dva coveka koji su bili na duznosti u Srbiji.

Normalno!

A Nedic je u stvari neshvaceni patriota i partizan! (koji je eto slucajno vrsio duznost gaulajtera srbije za nemce, inace svi znaju da je bio partizan u srcu)

Milan Nedić – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Milan Nedić je bio srpski političar i general, bivši načelnik Generalštaba kraljevske Jugoslavenske vojske, najpoznatiji kao vođa marionetske vlade u Srbiji okupiranoj od strane Trećeg Reicha u Drugom svjetskom ratu.

General Nedić je služio Nemcima i svim snagama radio protiv ustanka u okupiranoj Srbiji. Zbog prekršaja zakletve i služenja okupatoru kralj ga je odbacio, a decembra 1941. je ražalovan.

kao i ovi neshvaceni partizani i borci protiv okupatora, sto su vrsili duznost u Vranicu!

Pokolj u Vraniću je bio zloglasni četnički pokolj stanovnika beogradskog naselja Vranić, na svetog Nikolu 1943. godine.

Tokom noći 20/21. decembra 1943. Prvi bataljon Posavske brigade Avalskog korpusa JVuO izvršio je masakr civila u kojem je ubijeno 67 meštana (uglavnom žena i dece) sela Vranić 30 kilometara od Beograda. Podeljeni u tri grupe, četnici su izvršili pokolje u 14 kuća u selu.

Masakr u Vraniću – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

bebe zaklane u kolevci po sluzbenoj duznosti:

 

[Mihajlo jovičić]

U ta teska vremena na samom pocetku rata niko nije znao ko su ustase, ko cetnici, a ko ce tek postati partizani. Taj spanac je kao kriminalac ubio dva coveka koji su bili na duznosti u Srbiji.

Naprotiv jedan od dva ubijena žandara je dobro znao za Ustaše jer je umesto da brani narod pobegao da zavodi red u Srbiji. Partizani kakvi god bili nisu predavali svoj narod Ustaškim koljačima i kao neki vodili decu pred nemačke puške.

 

[trtmrt]

@MOMOSARIC

u srbiji nikad nije falilo onih koji saradjuju sa okupatorom (bilo kojim, od turaka do nemaca)

Milan Radanović: KAZNA I ZLOČIN - Snage kolaboracije u Srbiji

https://znaci.org/00002/kazna_i_zlocin.pdf

 

[PasceKisa]

види ако хоћеш да се бавиш историјом онда требаш да будеш реалан да гледаш на целу ситуацију Милана Недића можеш назвати сарадником немаца али је тај човек спасао српски народ што из Србије а још више из осталих србских земаља он је преузео обавезу да заштити србски народ од фашизма и комунизма а они што су извршили пуч енглески шпијуни су побегли и оставили народ реално он се жртвовао а дали ћеш ти разумети е он није био фашиста

 

[PasceKisa]

види колико су четници убили људи а колико партизани сад већ постоје подаци сад и сигурно су комунисти убили десет пута више срба од четника то што су ови победили уз совјетски савез и преузели власт и писали своју историју

 

[PasceKisa]

а тек шта је окупирани српски народ добио тиме што партизани убију неког трећепозивца швабу па ови побију 100 за 1 питај драгинац крагујевац направили су нам пуно зла

 

[MilanM]

Koliko su ubili komunisti ljude od 1944. da bi narpavili sistem, koliko je poginulo na Sremskom frontu omladine?
Za Sremski front bar ono sto sam citao po nekima taj front nije morao ni da se otvara nego su komunjare morale da ga otvore jer bi inace ispalo da su Srbiju oslobodili Rusi.

 

[milan971]

Trtmrt
Pa srbija se žrtvuje zarad čiste evrope...
Pa sad ti odgovori koga oni podržavaju ...
Borce za slobodu ili eu dahije na čelu sa prćavim

Srbija se sa ovima na čelu prodala svima kao ku.va u pi.inom parku pa sad ne zna kud će.
Moje mišljenje a vreme će pokazati da li sam u pravu je da ipak kinezi ovde vode igranku.

 

[trtmrt]

zakljucak o kolaboracionisti Milanu Nedicu, za cije vladavine su nemci pobili hiljade dece u Kragujevcu, Kraljevu Macvi:
Pa Nedic je spasavao srbe od nacista tako sto ih je sprovodio do stratista, da se slucajno ne bi razbezali!
A srbiju spasio od fasista tako sto je postao najverniji sluga istim!

GOOD JOB MILANE NEDICU!​

Masakr u Kraljevu – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Masakr u Kragujevcu – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Njemački zločini u Jugoslaviji u Drugom svjetskom ratu – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Nedićeva Srbija – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

zanimljivo kako neki ovde ponavljaju Nedicevu propagandu od reci do reci:

Propaganda Nedićeve vlade – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Područje Vojnog zapovednika Srbije – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Vlada narodnog spasa Milana Nedića – Wikipedija/Википедија

sh.wikipedia.org

Na ovome svetu mogu da kazem sto se desava, to nije istina.. mislim na ovome svetu sto bi naglasio da propaganda sto vecina kazu da o ovome, nije istina

 

[Mihajlo jovičić]

A što je Beograd bio prvi Judenfrei grad u Evropi?

 

[trtmrt]

a evo sta kazu istoricari:

Licitiranja brojem stradalih stanovnika Srbije nakon oslobođenja 1944-1945.​

Revizija prošlosti predstavlja jednu od bitnih karakteristika postsocijalističkog društva u Srbiji. Iznošenje preuveličanog broja stradalih nakon oslobođenja predstavlja jednu od važnih karakteristika revizionističkog narativa.
Iznošenje višestruko uveličanih brojki stradalih pripadnika i simpatizera snaga kolaboracije nakon oslobođenja Srbije 1944. naročito je prisutno u medijima i istorijskoj publicistici, ali i u tvrdnjama i stavovima pojedinih predstavnika domaće istoriografije. Tokom poslednjih desetak godina primetna je dodatna artikulacija istorijskog narativa koji podrazumeva licitiranje brojem „žrtava komunističkog terora” nakon oslobođenja.
Zagovornici teze o nužnosti preispitivanja „zločina oslobodilaca” u cilju konačnog „nacionalnog pomirenja”, „ispravljanja istorijskih nepravdi” i „rehabilitacije nevinih žrtava komunističkog terora” koje su nepravedno lišene života ili represirane „iz političkih i ideloških razloga”, poslednjih godina vrlo su zastupljeni u medijima, što je kulminiralo u razdoblju od 2009. do 2012.
Iznošenje pretpostavki, ali i rezultata istraživanja, o broju stradalih pripadnika i simpatizera poraženih vojnih i političkih snaga praćeno je prećutkivanjem činjenica o njihovom angažmanu tokom fašističke okupacije, a naročito se nerado govori o zločinima koje su počinili pripadnici poraženih snaga u razdoblju koje prethodi oslobođenju.
Preispitivanje istorijskih događaja nakon oslobođenja najčešće podrazumeva viktimizaciju stradalih i izbegavanje ukazivanja na odgovornost nemalog broja lica koja su lišena života nakon oslobođenja.
Po pravilu, svi stradali se imenuju žrtvama, iako činjenica smrti ne izjednačava sve stradale u ratnom sukobu i istorijskim događajima koji su posledica tog sukoba. Dakle, nisu svi stradali u događajima nakon oslobođenja bili (nevine)žrtve.

Licitiranje brojem „žrtava komunističkog terora” u Srbiji, predmet je ideološki i politički motivisanih manipulacija preko dve decenije. Višestruko uvećane, neretko fabulozne, brojke stradalih protivnika nove vlasti nakon oslobođenja (naročito kada je reč o broju stradalih u centralnoj Srbiji, Beogradu i Bačkoj), početkom 1990-ih, u prvim godinama političkog pluralizma u Srbiji, najpre su kolportirane od strane desničarske i nacionalističke štampe.
Najkarakterističniji primer ovakvih fabulacija, nezaobilazan kada je upitanju geneza istorijskog stereotipa o „kažnjavanju Srbije zbog naklonosti prema četnicima”, predstavljaju izdanja kragujevačkog lista Pogledi, jednog od najtiražnijih političkih magazina u Srbiji početkom 1990-ih.
Urednik ovih novina, Miloslav Samardžić, u uvodniku specijalnog izdanja Pogleda iz 1991. pominje fabuloznih „150.000 neznanih grobova” pobijenih protivnika nove vlasti, na tlu Republike Srbije. Samardžić napominje da se ova „približno tačna brojka” navodno „odnosi na deo, nadamo se veći, srpskih žrtava palih u Srbiji tokom 1944-1945.”, ističući da „iako su na meti komunista pre svega bili Srbi, tada su stradali i drugi narodi, najviše vojvođanski Nemci i Mađari.”
U specijalnom izdanju Pogleda pominje se preko 12.000 streljanih u Nišu, preko 8.000 u Zaječaru, preko 6.500 u Kruševcu, 4.000 u Valjevu, 3.000 u Užicu, preko 2.500 u Jagodini, 2.000 u Šapcu, itd.

Navedene brojke demantuju poimenični popisi stradalih na području Srbije južno od Save i Dunava iz registra DKTG. Ipak, jedan deo javnosti u Srbiji bio je spreman da prihvati ove propagandističke navode.

 

[trtmrt]

Navođenje višestruko uvećanih brojki stradalih nakon oslobođenja Srbije nije karakteristično samo za srpske, već i za mađarske, nemačke i bošnjačke nacionaliste i antikomuniste.
Mađarski publicista Tibor Čereš (Tibor Cseres) objavio je 1991. u Budimpešti knjigu o stradanju mađarskog življa nakon oslobođenja Vojvodine, u kojoj je plasiran višestruko uvećan zbir stradalih Mađara u Vojvodini (40.000), kao i neutemeljene pretpostavke o broju stradalih Mađara u pojedinim naseljima (Čurug: 3.000, Žabalj: 2.000, iako je u ta dva naselja živeo manji broj Mađara od navodnog broja stradalih; Subotica: 7.000,Novi Sad: 10.000).
Govoreći o Čereševim emfazama, mađarska istoričarka, profesorka Univerziteta u Segedinu Enike Šajti (Enikő Sajti), pominje pogubnost ove „u kamen urezane brojke”: „U današnjoj mađarskoj javnosti putem rada Tibora Čereša (Vérbosszú a Bácskában) fiksirana je brojka od 40.000. Pošto je Čereševa knjiga prevedena na više jezika, među kojima na engleski i hrvatski, tako se i na međunarodnom planu fiksirala ova brojka.”

Muftija Muamer Zukurlić, govoreći 4. septembra 2010. na verskoj komemoraciji streljanim građanima Novog Pazara i okoline (mahom saradnicima okupatora) koje su predstavnici nove vlasti lišili života 1944-1945. na brdu Hadžet iznad grada, pomenuo je navodni „genocid na Hadžetu”. Muftija i njegovi istomišljenici mahom ističu broj od navodno 2.000 streljanih Bošnjaka na Hadžetu, što je desetostruko uveličana brojka.
Zanimljivo je da su političke strukture Bošnjaka u Sandžaku više zainteresovane za Hadžet kao centralno mesto sećanja Bošnjaka Sandžaka na Drugi svetski rat nego na neko masovno stratište bošnjačkih civila stradalih u operaciji JVuO februara 1943.
Razlog leži u činjenici da se pojedini predstavnici bošnjačke političke elite više identifikuju sa novopazarskim kolaboracionistima koje su osudili na smrt i streljali komunisti nego sa anonimnim žrtvama četničkih pokolja.

Predstavnici akademskog istorijskog revizionizma, dakako, nisu preuzeli navedene fabulozne brojke, ali su u javnosti iznosili pretpostavke o „bilansu komunističkih zločina” koje su takođe podrazumevale predimenzionirane brojke stradalih nakon oslobođenja. Pri tom, predstavnici revizionističke akademske istoriografije uglavnom su licitirali brojkama „žrtava komunističkog terora” sa područja centralne Srbije (Srbija bez pokrajina).
Uveličane brojke stradalih u pojedinim gradovima i opštinama u Srbiji, tendenciozno su kolportirane u domaćoj javnosti u poslednjih dvadesetak godina i prerasle su u istorijski stereotip, naročito kada je reč o broju stradalih u Beogradu i ukupnom broju stradalih u Srbiji južno od Save i Dunava. Uoči formiranja DKTG, u toku medijske kampanje koja je imala za cilj da podrži inicijativu za njeno osnivanje, dnevni list Večernje novosti objavio je procenu broja stradalih u Srbiji nakon oslobođenja, koju je izneo istoričar Srđan Cvetković: „Cvetković iznosi da je, prema najnovijim istraživanjima, tokom 1944-1945. likvidirano najmanje 80.000 građana Srbije, čak i više ako računamo streljanje ratnih zarobljenika na Zelengori i Sloveniji 1945.”
Cvetković je na TV B92, 9. oktobra 2009. ponovio da prema „umerenijim procenama” broj stradalih u Srbiji nakon septembra 1944. iznosi 80.000. Nedugo nakon formiranja DKTG, jedan tiražni beogradski dnevni list preneo je izjavu Srđana Cvetkovića o proceni broja stradalih u Srbiji nakon oslobođenja:„Više od 35.000 ljudi streljano je na teritoriji uže Srbije, a prema nemačkim i mađarskim procenama, između 40.000 i 45.000 osoba je stradalo u Vojvodini.”
Pri tom Cvetković dodaje da „tačan broj ubijenih od 1944. do 1946. verovatno nikada neće biti utvrđen, ali da brojni podaci pokazuju da je u to vreme bez suđenja likvidirano između 60.000 i 80.000 ljudi.” Ove procene razlikuju se od umerenije procene koju je Cvetković objavio 2006: „žrtve terora po oslobođenju Srbije tokom 1944-1945 zaista ne bi mogle biti puno manje od 60.000.” Ipak, ostaje nejasno da li je Cvetković mislio isključivo na 1944-1945. godinu, ili na čitavo posleratno razdoblje, uključujući i nekoliko narednih godina, s obzirom da 1944-1945. na teritoriji Republike Srbije, nije stradalo blizu 60.000 ljudi (značajan broj stradalih Nemaca umro je u radnim logorima 1946-1947).

 

[MOMOSARIC]

Meni taj Nedic na fotografijama lici upravo na cigana ,Roma. Crn , crno mu oko ociju ...

 

[trtmrt]

Istoričar Momčilo Pavlović je naredne godine (2010) u jednom dnevnom listu istupio sa takođe neopreznom pretpostavkom:„Ne govorimo o brojevima, plašeći se upravo da nas ne demantuje stvarnost. Gotovo sa sigurnošću možemo tvrditi da je donja granica pobijenih u Srbiji, ne računajući Vojvodinu jer je tu bilo kolektivnih odmazda prema Nemcima, oko 30.000 ljudi.” Ova pogrešna pretpostavka tim više začuđuje jer je izrečena krajem 2010. kada je moglo postati jasno da takva numerička pretpostavka nije utemeljena u rezultatima popisa koji je 2009. započela DKTG.Srđan Cvetković je 2012, u jednoj naučnoj monografiji, izneo korekciju ranijih pretpostavki o broju stradalih u Srbiji južno od Save i Dunava. „Broj žrtava u užoj Srbiji ne bi mogao biti mnogo manji od 25.000-30.000 (oko 35% svih [stradalih na teritoriji Republike Srbije]), računajući tu i nekoliko hiljada Albanaca na Kosovu.”
U istoj knjizi Cvetković navodi da ukupan „broj žrtava različitog oblika terora posle oslobođenja Srbije tokom 1944-1945. ne bi mogao preći mnogo 70.000 (u Beogradu verovatno preko 5.000), a u celoj Jugoslaviji oko 180.000 lica (oko 80.000 se procenjuje prema slovenačkoj Državnoj komisiji, samo u Sloveniji, mahom ratnih zarobljenika)”. Ova korekcija i dalje podrazumeva procenu koja sadrži uveličan broj stradalih na tlu uže Srbije nakon oslobođenja (25.000-30.000), pri čemu se Cvetković od veće pogreške ogradio uvođenjem nejasne procene stradalih na Kosovu.
Sem toga, Cvetković u „žrtve različitih oblika terora” računa i pripadnike JVuO i SDS/SUK i albanske baliste poginule od sredine septembra 1944. do leta 1945. (ali i četničke i balističke odmetnike koji su poginuli u odmetništvu u mesecima i godinama nakon oslobođenja).
Okviran broj pripadnika JVuO, SDS/SUK i četničkih odmetnika, koji su poginuli u borbi nakon 12. septembra 1944,po mojoj proceni, iznosi oko 9.000-11.000, što je preko polovine stradalih stanovnika Srbije (bez pokrajina) nakon navedenog datuma, za čiju smrt su odgovorni partizani i organi komunističke vlasti.
Cvetković ističe još jednu neprihvatljivu konstataciju: „Po toj statistici smrti, žrtve poratnih partizanskih čistki nalaze se po broju odmah iza ustaških žrtava i rame uz rame sa nemačkim.”
Paradoksalno je da se partizani optužuju za čistke ustaša i vojnika Trećeg Rajha (budući da od 80.000 pripadnika snaga Osovine koliko su navodno partizani streljali u Sloveniji, velik broj otpada na državljane Nemačke i Austrije) koji su na tlu Jugoslavije skrivili smrt više stotina hiljada civila, izvršili genocid nad srpskim, jevrejskim i romskim stanovništvom i pobili desetine hiljada civila iz redova ostalih jugoslovenskih naroda (Hrvata i Bošnjaka, kada je reč o ustaškim žrtvama i svih drugih naroda Jugoslavije kada je reč o žrtvama oružanih snaga Trećeg Rajha).
Na ovaj način ne samo što se izjednačavaju stradali fašisti i njihove žrtve već se iznosi netačna konstatacija da su partizani pobili približno jednak broj Jugoslovena koliko i nemački okupator pri čemu se ne uzima u obzir struktura stradalih. Ne može se staviti znak jednakosti između onih koji su vršili genocid i onih koji su streljali pripadnike formacija koje su sprovodile genocid.

Kao ilustracija ukorenjenosti stereotipizirane predstave o Drugom svetskom ratu u okviru dominantnog, revizionističkog diskursa, mogu poslužiti neutemeljene tvrdnje prof. Dragoljuba Živkovića, rukovodioca jednog naučno relevantnog projekta („Imenik stradalih stanovnika AP Vojvodine 1941-1948.”), koji je, i pored uvida u kvantifikaciju stradalih na teritoriji Vojvodine, izneo dve netačne tvrdnje:
„Nemačka fašistička vlast je likvidirala na stotine hiljada Nemaca kao što je komunistička vlast likvidirala stotine hiljada Srba. (...)
Zločin kojeg su učinile komunističke vlasti u vremenu od 1944. do 1953. nad sopstvenim narodom pod osudom da su: ’izdajnici, kolaboracionisti, četnici,monarhisti, nepoštena inteligencija, kulaci’, i tako dalje, po broju žrtava prevazilazi nasilje nad Nemcima koji su bili stanovnici te iste države.”

Rezultati popisa stradalih u Srbiji nakon 12. septembra 1944. demantuju navedene pretpostavke („preko 80.000” likvidiranih građana Srbije), s obzirom na to da je u registru DKTG popisano 56.147 stradalih, računajući dupla imena, strane državljane i lica koja nisu stradala u navedenim okolnostima. Takođe, ovi rezultati demantuju da je u užoj Srbiji „streljano više od 35.000 ljudi”, s obzirom na to da je na tom području (računajući 574 duplikata) registrovano 15.219 stradalih.
Jedan od najznačajnijih rezultata ovog popisa jeste demantovanje stereotipa o načinu stradanja.
U medijskim napisima, ali ponekad i izjavama pojedinih istoričara,sugerisalo se kako su većina stradalih navodno streljani, dok je pridev „streljan” u dominantnom diskursu postao sinonim za način stradanja. Nameće se paralela sa stereotipiziranim načinom opisivanja stradanja Italijana u Istri 1943-1945, u dominantnom diskursu u italijanskim medijima i delu javnosti, pri čemu je foiba (odnosno bacanje u krašku jamu tela stradalih) postala sinonim za način stradanja iako je većina lica italijanske nacionalnosti, koja su ubijena u tim okolnostima, stradala na drugi način

 

[sova]

Opet neki komunista koji se 'bori' za jugoslaviju. Malo, malo pa neki izleti iz ilegale(k'o) otpisani..

Kakve crne ilegale, oni su i dan danas na glavnoj poziciji.