Danas sam vodio sina u svečanu salu opštine da primi pohvalnicu koje tradicionalno opština dodeljuje đacima generacije, vukovcima i nagrađenim učenicima na raznim takmičenjima.
Naš predsednik opštine je suviše velika veličina da bi se pojavio lično na jednom tako beznačajnom prijemu za mladost i budućnost naše opštine. Pa su diplome uručivale nekakve simpatične gospođice. Da je bilo ovoga kao sa prethodnog posta i rakiještine zadosta, drug predsjednik bi možda i skartio posjetu Češkoj. E, vala nije nji'ova piva ko naša šljíva!
Ajd' što su nesposobni da gazduju opštinom, to sam već znao, ali da nisu u stanju da na nivou organizuju jedan najobičniji cirkus za novinare(u daljem tekstu - prijem), e to me je već zapanjilo!
Osećao sam se, kao i trećina prisutnih kao da sam u stočnom vagonu koji vozi za Aušvic, Dahau, Treblinka... Hoću reći nije bilo mesta za sedenje dovoljno.
Jedan predsednik seoskog crkvenog odbora ili dobrovoljnog vatrogasnog društva bi valjda znao da je ovo moglo da se organizuje kulturno na tri načina:
1.)
Buč(seoska slava) - Organizovati prijem u većem prostoru(npr. u hali sportova) pa neka dođe ko god želi - babe, tetke, strine, komšiluk...
2.)
Uzrasna segregacija - Organizovati svečani prijem u postojećem prostoru(sali opštine) posebno za srednje i posebno za osnovne škole sa pozivnicama koje glase na ime: Pozvati direktore škola, zaslužne učitelje, odnosno nastavnike i nagrađenu decu u pratnji jednog roditelja.
3.)
Na nivou - Organizovati svečani prijem za sve uzraste u postojećem prostoru sa pozivnicama koje glase na ime: Pozvati nagrađenu decu i direktore škola, a nastavnici i roditelji - Raus na Sunce s gušterima i onako nisu ničim doprineli! Nakon podele pohvalnica fotografisanje, pa ispratiti decu i prirediti koktel za domaćine - organizatore, direktore škola i novinare.