Maestro
Banned
Evo malo istorije:
S i r m i u m
S i r m i u m
Lepote Srbije - u slici i reči!
- Začetnik teme Maestro
- Datum pokretanja
Maestro
Banned
Bravo sasa22, to su prave fotke!
i
i 
Mozda nam Bacula pomogne 
KishRobert
Prijatelj Foruma
sta treba da vidimo lemu ili srnu?
sala~mala
sala~mala
Igor578
Član
Možda ovo nije is srbije ali je veoma važno za srpsku istoriju!
Srpsko vojničko groblje na Zejtinliku se nalazi u Solunu i u njegovom sklopu su smešteni grobovi srpskih, francuskih, italijanskih, engleskih i ruskih vojnika poginulih u borbama i proboju Solunskog fronta u Prvom svetskom ratu. Kompleks groblja je podignut na prostoru na kome se od 1916. godine nalazila Glavna vojna poljska bolnica srpske vojske, u sklopu koje je nastalo i groblje za preminule koje je vremenom preraslo u današnji kompleks.
Po okončanju ratnih dejstava odlučeno je da se na zajedničkom groblju sahrane svi poginuli ratnici na Solunskom frontu. Za mesto je određen plato na Zejtinliku (u to doba gola ledina u blizini Soluna) na kom se nalazilo groblje Glavne vojne poljske bolnice srpske vojske.
Pripreme za ovaj poduhvat počele su 1926. godine, kada Savo Mihailović biva postavljen na čelo grupe koja je dobila zadatak da prikupi posmrtne ostatke izginulih ratnika raštrkanih po širokom prostoru na kom su se vodile borbe na Solunskom frontu. Oni su obišli oko 250 grobalja, eshumiravši poginule ratnike, koje su potom preneli sa svim poznatim o njima na prostor budućeg groblja.
Idejno rešenje izgleda srpskog vojničkog groblja dobijeno je iste godine na konkursu, a delo je arhitekte Aleksandra Vasića čiju je ideju razradio Nikolaj Krasnov. Sav materijal za izgradnju groblja poticao je iz Srbije, gde je prethodno i obrađen. Zbog toga su pripreme za početak gradnje trajale do 1933. godine jer je trebalo pripremiti velike količine tesanog kamena za izgradnju mauzoleja, kapele i kosturnice i oko 2 000 mermernih krstova.
Završni radovi izgradnje otpočeli su 1933. godine pod rukovodstvom arhitekte Budimira Hristodula, jednog od 1300 kaplara. Privedeni su kraju krajem 1936. godine, da bi 11. novembra 1936. na Dan primirja u Prvom svetskom ratu, bilo obavljeno je svečano osvećenje mauzoleja sa kapelom i kosturnicom.
Grčka je besplatno ustupila zemljište za izgradnju kompleksa od 7 000 km², a sav materijal i rad na izgradnji je oslobodila carina i poreza.
U izgradnji je korišćen kamen iz Džepa (Momin kamen u Srbiji) za izradu mauzoleja i krstova, za ploče granit iz Kadine Luke blizu Ljiga, a cement iz Beočina. Oko srpskog dela groblja posađeni su čempresi koji su tu dopremljeni kao mlade sadnice iz Hilandara da bi stvorile svojevrsnu večnu stražu palim borcima za slobodu. Mozaike na kapeli je radila poznata grčka umetnica Voila po motivima srpskih srednjevekovnih fresaka.
Nakon izgradnje groblje je postalo stecište kako preživelih ratnika i porodica poginulih, tako zahvalnih ljudi iz cele zemlje koji su to dolazili da bi se poklonili senima onih koji su pali na pragu otadžbine za njenu slobodu. Tokom kratkog niza godina u sklopu groblja je nastao svojevrstan muzej predmeta, knjiga i relikvija koje su tu donosili posetioci.
Mauzolej
Tokom Drugog svetskog rata sav teret očuvanja i održavanja groblja pao je na njegovog čuvara Đura Mihailovića. On je i pored svih ratnih nedaća uspeo da očuva groblje i da od nacističke pljačke sačuva knjige i relikvije (zakopavši ih na skrivenom mestu).
Inicijativom i zalaganjem sekretarijata za kulturu Srbije prikupljena su sredstva za obnovu groblja. Radovi su izvedeni u periodu od 25. septembra do 22. oktobra 1969, a pored obnove kopleksa izgrađen je prostrani trotoar ispred ulaza na groblje, a na ulaznu kapiju je postavljen gvozdeni natpis: Srpsko vojničko groblje.
Tokom višedecenijskog razvoja Solun se priširio i danas se srpsko vojničko groblje na Zejtinliku nalazi u gradu u blizini jednog od gradskih trgova zvanog Metaksa.
Od glavnog ulaza vodi široka staza do kosturnice sa kriptom nad kojom je podignuta kapela u modernizovanom srpsko-vizantijskom stilu. Na prednjoj strani mauzoleja je mozaik svetog arhangela Mihaila po motivima freske iz manastira Manasija ispod koga su stihovi Vojislava Ilića Mlađeg na granitnoj ploči:
Neznani tuđinče, kad slučajno mineš
Pored ovog svetog zajedničkog groba,
Znaj,ovde su našli večno utočište
Najveći junaci današnjega doba!
Roditelj je njihov: hrabri srpski narod,
Gorostas u svetskoj istorijskoj vojni,
Koji je sve staze iskušenja prošo
I čiji su borci, divljenja dostojni!
Padali od zrna, od gladi i žeđi,
Raspinjani na krst, na Golgote visu,
Ali čvrstu veru u pobedu krajnju
Nikad, ni za časak, izgubili nisu...
(Stihovi Vojislava Ilića Mlađeg na kapeli groblja na Zejtinliku)
Sa druge strane se nalazi ulaz u kapelu iznad koga je mozaik velikomučenika Đorđa Pobedonosca, rađen po motivima freske iz Dečana, ispod koga su stihovi Vojislava Ilića Mlađeg:
Blago potomstvu što za
njima žali
Jer oni behu ponos svome
rodu
Blago i njima jer su slavno
pali
Za Otadžbinu i Slobodu
Unutrašnjost kapele ukrašena je natpisima svih jedinica koje su učestvovale na Solunskom frontu i glavnih bojišta na njemu. Natpisi su uokvireni ornamentikom u stilu moravske škole. Na velikom stolu u sredini kripte smešteni su pokloni pojedinaca i ustanova, među kojima se izdvajaju fotografije poginulih, grumeni zemlje doneti iz njihovog rodnog kraja, ceduljice sa porukama, krstovi, putiri, crkvene knjige iz Hilandara, ... U posebno izrađenoj staklenoj urni (koju je specijalno radila Srpska fabrika stakla iz Paraćina) nalazi se zemlja uzeta ispod spomenika Neznanom junaku na Avali koju su doneli članovi udruženja nosilaca Albanske spomenice. U kapeli dominira veliki polijelej sačinjen od ispaljenih topovskih čaura na Solunskom frontu čija masa prelazi 200 kg.
Ispod platoa na kom je smeštena kapela nalazi se kripta. Iznad ulaza u kriptu su smešteni, u kamenom grčkom krstu, stihovi Vojislava Ilića Mlađeg:
Detalj iz kripte
Ispred vrata domovinskih
U pobednom svome hodu
Izgiboše ispolinski
Za jedinstvo i slobodu,
Njina dela slaviće se
Do poslednjih sudnjih dana,
Slava jatu besmrtnika!
Mir pepelu velikana!
Od ulaza se stepenicama silazi u veliku prostoriju u kripti od koje vodi veliki hodnik do centralne prostorije od koje se račvaju bočni hodnici u čijim se zidovima nalaze mermerne ploče sa imenima poginulih koji su tu sahranjeni. Grobni mir krpite tek s` vremena na vreme remete zvuci pesme „Tamo daleko“, kako je to rekao Vojin Đorđević:
„Nigde prikladnije nije našla svoje mesto ova naša izgnanička pesma tuge i čežnje, kao ovde u kosturnici na Zejtinliku.“
Prvi čuvar groblja bio je Savo Mihailović koji je bio na čelu grupe koja je bila zadužena za eshumaciju srpskih vojnika i njihovo premeštanje na područje budućeg vojničkog groblja. Savo, Srbin iz Grblja, sakupio je svoje mrtve drugove i saborce, a potom ih je čuvao do svoje smrti 1928. godine živeći u kućici sagrađenoj za njega i njegovu porodicu u sklopu groblja. Nakon smrti i sam se pridružio svojim saborcima, sahranjen je na Zejtinliku.
Njega je nasledio njegov sin Đuro koji je tokom Drugog svetskog rata sačuvao groblje i njegove relikvije od nacističke pljačke. Đuro umire 1961. godine i biva sahranjen uz oca na Zejtinliku.
Danas je čuvar, domaćin i vodič srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku Đorđe Mihailović, Đurov sin i Savov unuk, koji živi u čuvarskoj kućici sa ženom i ćerkom.
Srpsko vojničko groblje na Zejtinliku se nalazi u Solunu i u njegovom sklopu su smešteni grobovi srpskih, francuskih, italijanskih, engleskih i ruskih vojnika poginulih u borbama i proboju Solunskog fronta u Prvom svetskom ratu. Kompleks groblja je podignut na prostoru na kome se od 1916. godine nalazila Glavna vojna poljska bolnica srpske vojske, u sklopu koje je nastalo i groblje za preminule koje je vremenom preraslo u današnji kompleks.
Po okončanju ratnih dejstava odlučeno je da se na zajedničkom groblju sahrane svi poginuli ratnici na Solunskom frontu. Za mesto je određen plato na Zejtinliku (u to doba gola ledina u blizini Soluna) na kom se nalazilo groblje Glavne vojne poljske bolnice srpske vojske.
Pripreme za ovaj poduhvat počele su 1926. godine, kada Savo Mihailović biva postavljen na čelo grupe koja je dobila zadatak da prikupi posmrtne ostatke izginulih ratnika raštrkanih po širokom prostoru na kom su se vodile borbe na Solunskom frontu. Oni su obišli oko 250 grobalja, eshumiravši poginule ratnike, koje su potom preneli sa svim poznatim o njima na prostor budućeg groblja.
Idejno rešenje izgleda srpskog vojničkog groblja dobijeno je iste godine na konkursu, a delo je arhitekte Aleksandra Vasića čiju je ideju razradio Nikolaj Krasnov. Sav materijal za izgradnju groblja poticao je iz Srbije, gde je prethodno i obrađen. Zbog toga su pripreme za početak gradnje trajale do 1933. godine jer je trebalo pripremiti velike količine tesanog kamena za izgradnju mauzoleja, kapele i kosturnice i oko 2 000 mermernih krstova.
Završni radovi izgradnje otpočeli su 1933. godine pod rukovodstvom arhitekte Budimira Hristodula, jednog od 1300 kaplara. Privedeni su kraju krajem 1936. godine, da bi 11. novembra 1936. na Dan primirja u Prvom svetskom ratu, bilo obavljeno je svečano osvećenje mauzoleja sa kapelom i kosturnicom.
Grčka je besplatno ustupila zemljište za izgradnju kompleksa od 7 000 km², a sav materijal i rad na izgradnji je oslobodila carina i poreza.
U izgradnji je korišćen kamen iz Džepa (Momin kamen u Srbiji) za izradu mauzoleja i krstova, za ploče granit iz Kadine Luke blizu Ljiga, a cement iz Beočina. Oko srpskog dela groblja posađeni su čempresi koji su tu dopremljeni kao mlade sadnice iz Hilandara da bi stvorile svojevrsnu večnu stražu palim borcima za slobodu. Mozaike na kapeli je radila poznata grčka umetnica Voila po motivima srpskih srednjevekovnih fresaka.
Nakon izgradnje groblje je postalo stecište kako preživelih ratnika i porodica poginulih, tako zahvalnih ljudi iz cele zemlje koji su to dolazili da bi se poklonili senima onih koji su pali na pragu otadžbine za njenu slobodu. Tokom kratkog niza godina u sklopu groblja je nastao svojevrstan muzej predmeta, knjiga i relikvija koje su tu donosili posetioci.
Mauzolej
Tokom Drugog svetskog rata sav teret očuvanja i održavanja groblja pao je na njegovog čuvara Đura Mihailovića. On je i pored svih ratnih nedaća uspeo da očuva groblje i da od nacističke pljačke sačuva knjige i relikvije (zakopavši ih na skrivenom mestu).
Inicijativom i zalaganjem sekretarijata za kulturu Srbije prikupljena su sredstva za obnovu groblja. Radovi su izvedeni u periodu od 25. septembra do 22. oktobra 1969, a pored obnove kopleksa izgrađen je prostrani trotoar ispred ulaza na groblje, a na ulaznu kapiju je postavljen gvozdeni natpis: Srpsko vojničko groblje.
Tokom višedecenijskog razvoja Solun se priširio i danas se srpsko vojničko groblje na Zejtinliku nalazi u gradu u blizini jednog od gradskih trgova zvanog Metaksa.
Od glavnog ulaza vodi široka staza do kosturnice sa kriptom nad kojom je podignuta kapela u modernizovanom srpsko-vizantijskom stilu. Na prednjoj strani mauzoleja je mozaik svetog arhangela Mihaila po motivima freske iz manastira Manasija ispod koga su stihovi Vojislava Ilića Mlađeg na granitnoj ploči:
Neznani tuđinče, kad slučajno mineš
Pored ovog svetog zajedničkog groba,
Znaj,ovde su našli večno utočište
Najveći junaci današnjega doba!
Roditelj je njihov: hrabri srpski narod,
Gorostas u svetskoj istorijskoj vojni,
Koji je sve staze iskušenja prošo
I čiji su borci, divljenja dostojni!
Padali od zrna, od gladi i žeđi,
Raspinjani na krst, na Golgote visu,
Ali čvrstu veru u pobedu krajnju
Nikad, ni za časak, izgubili nisu...
(Stihovi Vojislava Ilića Mlađeg na kapeli groblja na Zejtinliku)
Sa druge strane se nalazi ulaz u kapelu iznad koga je mozaik velikomučenika Đorđa Pobedonosca, rađen po motivima freske iz Dečana, ispod koga su stihovi Vojislava Ilića Mlađeg:
Blago potomstvu što za
njima žali
Jer oni behu ponos svome
rodu
Blago i njima jer su slavno
pali
Za Otadžbinu i Slobodu
Unutrašnjost kapele ukrašena je natpisima svih jedinica koje su učestvovale na Solunskom frontu i glavnih bojišta na njemu. Natpisi su uokvireni ornamentikom u stilu moravske škole. Na velikom stolu u sredini kripte smešteni su pokloni pojedinaca i ustanova, među kojima se izdvajaju fotografije poginulih, grumeni zemlje doneti iz njihovog rodnog kraja, ceduljice sa porukama, krstovi, putiri, crkvene knjige iz Hilandara, ... U posebno izrađenoj staklenoj urni (koju je specijalno radila Srpska fabrika stakla iz Paraćina) nalazi se zemlja uzeta ispod spomenika Neznanom junaku na Avali koju su doneli članovi udruženja nosilaca Albanske spomenice. U kapeli dominira veliki polijelej sačinjen od ispaljenih topovskih čaura na Solunskom frontu čija masa prelazi 200 kg.
Ispod platoa na kom je smeštena kapela nalazi se kripta. Iznad ulaza u kriptu su smešteni, u kamenom grčkom krstu, stihovi Vojislava Ilića Mlađeg:
Detalj iz kripte
Ispred vrata domovinskih
U pobednom svome hodu
Izgiboše ispolinski
Za jedinstvo i slobodu,
Njina dela slaviće se
Do poslednjih sudnjih dana,
Slava jatu besmrtnika!
Mir pepelu velikana!
Od ulaza se stepenicama silazi u veliku prostoriju u kripti od koje vodi veliki hodnik do centralne prostorije od koje se račvaju bočni hodnici u čijim se zidovima nalaze mermerne ploče sa imenima poginulih koji su tu sahranjeni. Grobni mir krpite tek s` vremena na vreme remete zvuci pesme „Tamo daleko“, kako je to rekao Vojin Đorđević:
„Nigde prikladnije nije našla svoje mesto ova naša izgnanička pesma tuge i čežnje, kao ovde u kosturnici na Zejtinliku.“
Prvi čuvar groblja bio je Savo Mihailović koji je bio na čelu grupe koja je bila zadužena za eshumaciju srpskih vojnika i njihovo premeštanje na područje budućeg vojničkog groblja. Savo, Srbin iz Grblja, sakupio je svoje mrtve drugove i saborce, a potom ih je čuvao do svoje smrti 1928. godine živeći u kućici sagrađenoj za njega i njegovu porodicu u sklopu groblja. Nakon smrti i sam se pridružio svojim saborcima, sahranjen je na Zejtinliku.
Njega je nasledio njegov sin Đuro koji je tokom Drugog svetskog rata sačuvao groblje i njegove relikvije od nacističke pljačke. Đuro umire 1961. godine i biva sahranjen uz oca na Zejtinliku.
Danas je čuvar, domaćin i vodič srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku Đorđe Mihailović, Đurov sin i Savov unuk, koji živi u čuvarskoj kućici sa ženom i ćerkom.
case ih
Član
Dodji kod mene, ima ih u ataru na stotine, setaju ko koze.radivoj.nadlacki je napisao(la):ali srna je sve manje i manje
Maestro
Banned
Izvanredna ideja, još malo novih fotografija 
Maestro
Banned
Pre svega,
[size=12pt]Slava našim Pradedevima, Čukundedovima, Navrdedovima, a možda i Kurdjelima!!![/size]
Pa, da nastavimo od juče započetu temu Krfa:
[size=12pt]Slava našim Pradedevima, Čukundedovima, Navrdedovima, a možda i Kurdjelima!!![/size]
Pa, da nastavimo od juče započetu temu Krfa:
Evo jedne istinske prirodne lepote nedaleko od mene.U pitanju je Obedska Bara u Obrežu
Imam još slika ali nešto me zeza.Za prvi put dosta
Imam još slika ali nešto me zeza.Za prvi put dosta
Naravno Saša poznajem Jovicu tu smo u komšiluku.
evo za mog bacu od cinoc malo da se podseti na skolske dane 
Zemun ne znam da li si u skorije vreme video moje selo.Sada nije ni blizu onome što je nekada bilo na okretnici Laste kod crkve itd.Istina je da je crkva sada sređena ali je sve okolo unakaženo.U crkvenom dvorištu nema više onih stogodišnjih četinara jer je pametni pop sve posekao i sklonio da mu ne bi ružili novu fasadu na crkvi 
Takođe i oni ogromni borovi i tuje pored spomenika na okretnici doživeše istu sudbinu.Na to drveće se još moj deda pentrao kada je bio mali a i mi mlađe generacije.Kome je to smetalo da ih skloni treba ga obesiti za muda na sred centra sela. 
Takođe i oni ogromni borovi i tuje pored spomenika na okretnici doživeše istu sudbinu.Na to drveće se još moj deda pentrao kada je bio mali a i mi mlađe generacije.Kome je to smetalo da ih skloni treba ga obesiti za muda na sred centra sela. 
